بر اساس قانون کار و تامین اجتماعی، به افرادی که بدون میل و اراده شخصی، شغل خود را از دست داده اند بیکار گفته می شود و مبلغی به عنوان بیمه بیکاری تعلق می گیرد. برای این که شخص بیکار بتواند از این بیمه استفاده کند، باید تحت پوشش تامین اجتماعی باشد. شخص بیکار که مشمول قانون کار و تامین اجتماعی است و بدون میل و اراده خود بیکار شده، در صورت معرفی به وسیله واحدهای تعاون، کار و رفاه اجتماعی و اثبات شرایط قانونی به نسبت سوابق پرداخت حق بیمه، می تواند از بیمه بیکاری استفاده نماید.

ایران در میان کشورهای خاورمیانه، سومین کشوری است که برای افراد تحت پوشش قانون کار و قانون تأمین اجتماعی، بیمه بیکاری تعریف و تعیین کرده است.

بر اساس قانون کار و تامین اجتماعی، به افرادی که بدون میل و اراده شخصی، شغل خود را از دست داده اند بیکار گفته می شود و مبلغی به عنوان بیمه بیکاری تعلق می گیرد.

قانونی تحت عنوان قانون بیمه بیکاری در سال 1369 در مجلس شورای اسلامی تصویب شد که دارای چهارده ماده و بیست و یک تبصره می باشد؛

بنا بر قانون اساسی، دولت موظف است، برای کمک به کارگرانی که برخلاف اراده و اختیار خود بیکار شده اند، در مواقع نیاز، سازوکارهایی را فراهم نماید تا بتواند مزایایی در اختیار آنان قرار دهد تا این افراد بتوانند با استفاده از این مزایا؛ که بیمه بیکاری نام گرفته است، کار مناسبی پیدا کنند و دوباره مشغول به کار شوند.

طبق قانون کار و تامین اجتماعی، به افرادی که بدون میل و اراده شخصی، شغل خود را از دست داده اند، مبلغی به عنوان بیمه بیکاری تعلق می گیرد.

بر اساس قانون کار و تامین اجتماعی، به افرادی که بدون میل و اراده شخصی، شغل خود را از دست داده اند بیکار گفته می شود و مبلغی به عنوان بیمه بیکاری تعلق می گیرد.

دولت، مطابق قانون اساسی موظف است، برای کمک به کارگران بی کار شده، در مواقع نیاز، سازوکارهایی را فراهم کند تا بتواند مزایایی در اختیار آنان قرار گیرد تا این افراد بتوانند با استفاده از این مزایا؛ که بیمه بیکاری نام گرفته است، کار مناسبی پیدا کنند و دوباره به کار مشغول شوند.